Mostrando entradas con la etiqueta adeu. Mostrar todas las entradas
Mostrando entradas con la etiqueta adeu. Mostrar todas las entradas

miércoles, 21 de julio de 2021

XXX, ADEU Á MALLORCA. Dedicada á en Jeroni Forteza.

XXX

ADEU
Á MALLORCA.



(DEDICADA
Á EN JERONI FORTEZA.)



Quand
viendra ce primptemps par qui tants d´exilés
Dans les champs
paternels se verrons rappelés.
(Racine, fill.)







I
LOS
AMICHS.

- Los fruyts y fulles dels arbres
Se començan á
mostir;
Un á un cauen los pámpols
Y´l vent en fa remolins.




Se
posa vel de tristesa
Lo celatje esmortehit,
Perque la Tardor
plorosa
Ja sempenteja á l´Estiu.





XXX

ADIOS
Á MALLORCA.



(DEDICADA
Á JERÓNIMO FORTEZA.)



I
LOS
AMIGOS.

- Los frutos y las hojas de los árboles empiezan á
marchitarse; cae la pámpana, y el viento forma con ella
remolinos.

El cielo amortecido se cubre con triste velo;
porque el lloroso Otoño empuja para atras al risueño Verano.
També
les suaus alegríes
Ja s´allunyan de mon pit;
Perque m´estada
entre voltros
S´acaba avuy, mos amichs.

Vel se
torna de tristesa
Lo vostre recort per mi;
Que volant, volant,
les hores
M´han duyt lo temps de partir.

- ¡Oh, vés!;
ton seny il-lumina
Ab la llum del cel, amich.
Vés; que tos
germans d´Espanya
Del Be´t mostren lo camí.




Vés;
que sempre te seguesca
De la gloria l´esperit;
Y nosaltres
nous avenços
Pugam veure desde aquí. -

II
LA MARE.

-
M´apar que´l barco ja roda,
Tremolor en les mans tinch;
Tal
volta en aquesta vida
Nos veym ara ´l derrer pich.

Vina,
una paraula ascolta
Que ta mare te vol dir:
No´m dexes altra
vegada,
No t´en vajas, mon abrich.




También
las dulces alegrías se alejan de mi corazon; la temporada de estar
entre vosotros concluye hoy, amigos míos.

Vuestro recuerdo se
cubre con velos de melancolía; las alígeras horas me han traído ya
el tiempo de separarnos.

- ¡Oh vé, amigo!; ilumina tu alma
con la luz del Cielo. Vé; que tus hermanos de España te enseñen el
camino de la Felicidad.

Vé; que siempre te acompañe el genio
de la gloria; y nosotros desde acá podamos contemplar nuevos
avances.



II
LA
MADRE.

- Paréceme oír el ruido del barco; tengo las manos
temblorosas; quizá hoy nos vemos por última vez en el mundo.

Vén;
escucha una sola palabra que te dice tu madre: no me dejes este año;
no te vayas, amparo mío.








Ton
pare y tes germanetes
Fan de llágrimes un riu;
Si desgracia
´ns persegueix
Consol no hi haurá per mi.

- Mes jo´m
recordo, ma mare,
Que UN DEBER he de complir;
Que l´estel de
la sòrt mía
No arriba encara al cenit.

- Mes enguany, exa
ivernada
Sembla que no tendrá fí;
No t´en vajas, no t´en
vajas,
Y oblida somnis altius.

L´ivern, del foch á la
vora,
T´agombolies junt ab mi,
Resant les velles
pregaries,
Mentres plou totes les nits.

- ¿Y lo mal fat no
he de véncer?
¿No pujaré dalt lo cim
Hont de victoria la
terra
Deu me senyala ab son dit?

- ¡Ah! si t´estimas més
veure
LA BONA CAUSA enaltir,
Mon amor t´ombretj d´enfora,
Y
te guart de tos perills.




Tu
padre y tus hermanitas están hechos un mar de lágrimas; si la
desgracia nos persigue, no habrá consuelo para mí.

- Pero yo
me acuerdo, madre, de que he de cumplir un sagrado DEBER; que la
estrella de mi destino no ha llegado todavía al cénit.

-
Pero este año el invierno va á ser muy largo; no te vayas, no te
vayas, y olvida sueños altivos.

En las veladas invernales, te
abrigarás conmigo cerca de la llama del hogar; y rezaremos las
oraciones antiguas, miéntras la lluvia baña el techo.

- ¿Y
no he de vencer la fatalidad que me rodea? ¿y no he de subir á la
cima, desde la cual Dios me señala el país de la victoria?

-
¡Ah! si prefieres ver enaltecido lo que se ha llamado la BUENA
CAUSA, mi amor te proteja desde léjos, y te guarde de peligros.







Les
hores passan depressa,
Dónam un abraç, car fill.
- Y l´ánima
ab ell, ma mare.
- ¡L´ángel meu tos passos guíy! -


III
NAVEGANT.



De
ma ciutat benvolguda
M´alluny, y vaig als confins
D´unes
forasteres platjes
Ahont tal volta he de morir.

Adeu, ma
mare entristida,
Que mirau com se fa endins,
De les roques de
ma terra,
La nau qui s´emporta al fill.

Adeu, la mía
companya,
Arreveure, oh mos amichs,
Qu´ab blanchs mocadors que
volan
M´enviau l´amor que sentiu.



Placia
á Deu qu´ensaboresca
Qualque día o delit
De vostres dolces
paraules,
¡Ay!, sense por de finir.




Que´l
día de ma tornada
A nostra llar per l´estiu,
Com carinyosa
oronella,
Torni prompte, prompte arrib.





Las
horas pasan veloces; dame un abrazo, hijo de mi corazon. - Y el alma
con él, madre. - ¡El ángel de mi guarda guíe tus piés! -


III
NAVEGANDO.

Me alejo de mi querida Palma. Voy á
otras tierras, en donde tal vez me asaltará la muerte.

Adios,
triste madre mía, que, de pié sobre las rocas de la playa, miras
cómo se va alejando la nave que se lleva al hijo.



Adios,
compañeros; adios, amigos, que, agitando blancos pañuelos, me
enviáis una última prueba de vuestro amor.

Quiera el Cielo
que algun día podamos saborear nuestras dulces pláticas, sin riesgo
de tener que interrumpirlas de golpe.

Que el día de mi
regreso al seno del hogar, en el verano, cual cariñosa golondrina,
venga pronto, pronto llegue...








Estam
en mig de les ones,
Aygua y cel son infinits;
Ja s´estojan les
montanyes,
Ja ´s perden los boschs de pins.

Lo sol ponent
hi esmelta
Catifes d´or y safí....
¡Oh calla, calla,
Mallorca,
Calla, per Deu, t´ho suplich!

Derrers de
Setembre de 1880.

FÍ DEL LLIBRE PRIMER.







Estamos
en medio de las olas; el mar y el cielo son infinitos; ya se ocultan
las montañas, ya se pierden de vista los pinares.

El sol
poniente esmalta con sus últimos rayos alfombras de oro y zafir...
¡Oh, calla, calla, Mallorca; calla, por Dios, te lo ruego!

FIN
DEL LIBRO PRIMERO.

sábado, 22 de diciembre de 2018

TING GANES DE PLORÁ

Este divendres fiquem una poesía plena de doló, ham tingut que cambiá la que voliem ficá pos la triste realidat mane, la gen del Chapurriau es mol sensible en lo doló de les persones.
Juan Carlos Abella
" TING GANES DE PLORÁ "
Avui ting ganes de plorá
y la meua alma no trove consol
ña molta gen que estem de dol
busquem consol y no lo podem trová
una bona persona mos ha dixat
y no ha segut de mort natural
li han fet coses que están fatal
un malparit la ha assessinat
en una atra dona san ensañat
en un acte de gran cobardía
que a tots mos ha fet perde la alegría
pobreta, un sadic de ella ha abusat
diuen que un home la matat
y aixo a mi me coste de creure
tantes bardaridats no les puc entendre
un home no fá esta mostruosidat
yo soc un home y dic que NO
que sempre a la dona s´ha de respetá
se les ha de protegí, mimá, y ajudá
pa que mai mes puguen tindre pó
yo soc un home que diu que NO
un home de verdat no fa cap mal
aixó sol u pot fé un animal
que ha perdut los sentimens y la raó
SÁDIC, de una dona has abusat
TRAIDÓ, t´has emportat una vida
ANIMAL, has destrossat una familia
MATÓN, a una bona dona has matat
de natros mai tindrás lo perdó
pos no pots se pijó persona
que mai trovos una hora bona
eres escoria, eres lo pijó
un angelet ha pujat al sel
en mol doló lo ham despedit
lo nostre cor mol ha sufrit
una atra llum tenim allá adal
ADEU, A UNA DONA VALENTA
ADEU, A UNA CHICA LUCHADORA
ADEU, A UNA PARELLA ENAMORADA
ADEU, A UNA FAMILIA FELÍS.